Vlaamse consument: Kleding inzamelen geen probleem, maar met duidelijke richtlijnen

Het verplicht apart inzamelen van kleding is voor veel Vlamingen geen probleem, maar ze missen nog wel duidelijke richtlijnen. Dat blijkt uit de tweejaarlijkse Modemonitor van Thomas More-hogeschool die het aankoopgedrag van kleding onder Vlamingen onderzoekt.

Zo’n 61 procent van de ondervraagde Vlamingen geeft aan hun onbeschadigde kleding het liefst te schenken aan organisaties, zoals kringloopwinkels. Ongeveer 53 procent zegt de kleding te deponeren in een kledingcontainer en 38 procent geeft de kledingstukken aan vrienden en familie. Eén derde van de ondervraagde Vlaamse consumenten geeft aan zijn kleding te dragen tot het versleten is en slechts twee procent zegt zijn items nog in de vuilnisbak te gooien.

Voor Vlamingen lijkt het apart inzamelen van kleding dus geen probleem, maar er heerst nog wel onduidelijkheid over de richtlijnen, zo blijkt uit de Modemonitor. Zo geven Vlamingen aan dat ze niet weten waar ze hun kleding het beste kunnen inleveren en welke stukken geschikt zijn voor recycling.

Vlaamse consumenten zetten vraagtekens bij welke containers betrouwbaar zijn. Vlamingen stellen zich vaak de vraag wat er met de kleding in containers gebeurt. “Zeker nu we bekend zijn met de beelden van de kledingvuilnisbelten”, benadrukt Veerle Spaepen, onderzoeker. Lokale overheden zouden een sleutelrol kunnen spelen in het certificeren van betrouwbare inzamelpunten door bijvoorbeeld het inzamelpunt te voorzien van een universeel symbool of een app die helpt hier een weg in te vinden. Daarnaast zouden heldere richtlijnen bij wat wel en niet in een kledingcontainer gedumpt mag worden, helpen. Een extra inzamelpunt voor ongeschikt textiel zou ook kunnen bijdragen aan een verbetering van het inzamelingsproces.

Ondanks de onduidelijkheden rondom het inzamelen van kleding, zijn Vlamingen al goed bezig en dat helpt bij het naleven van de verplichte aparte inzameling van textiel, ofwel de uitgebreide producentenverantwoordelijkheid. Uit dit onderzoek blijkt dat gerichte ondersteuning essentieel blijft: duidelijke communicatie, voldoende toegankelijke inzamelpunten en sensibilisering.