Tijd voor zelfreflectie bij de Antwerpse Modeacademie: SHOW2016
bezig met laden...
Fashion |REPORTAGE
‘Stop terrorising our world’. Het eindejaarsdefilé van de Antwerpse Modeacademie kwam met een krachtig statement naar buiten om solidariteit te tonen met de slachtoffers van de terroristische aanslagen in Brussel. Dat er in de modewereld geen ruimte zou zijn voor zelfreflectie en de actualiteit, sprak de Modeacademie opnieuw tegen. Het creatieve proces van een modeontwerper begint met het opdoen van inspiratie. Van banale dingen uit het alledaagse leven, bewegingen uit het verleden tot absurde of choquerende tendensen uit het heden.
SHOW2016 - Mirror Wall
Om de boodschap van solidariteit kracht bij te zetten, stuitten het publiek, de jury en de studenten op de showlocatie in Park Spoor Noord op een gigantische spiegel. Net zoals het affiche van de show en het nieuwe magazine ‘Mirror Mirror on the Wall, Who is the Fairest of Them All’, daagde deze spiegel het publiek uit om verder te kijken dan het clichébeeld van de oppervlakkige modewereld. Mode beweegt, verandert en daagt constant uit. Zo bleek ook uit de afstudeercollecties van de klas van 2016.
Emmanuel Ryngaert, één van de twee Belgische studenten, opende het masterdefilé met ‘Meccano’. Zijn collectie is net als een bouwset, een die eindeloos in elkaar gezet en uit elkaar gehaald kan worden. Ryngaert gebruikte de naaimachine bijna niet, de lasermachine wel. Door slechts te werken met wol en een soort van vormschuim voor meubels ontwierp Ryngaert een sterke en samenhangende collectie dat tot de verbeelding sprak en ons deed nadenken over het leven van een kledingstuk dat steeds opnieuw kan uitgevonden worden zoals bij meccano onderdelen en legoblokjes. De zonnebrillen, gemaakt in samenwerking met de Belgische brillenproducent Theo, konden ook opnieuw gemoduleerd worden.
Getiteld ‘How to catch a fish?’ zocht de Belgische Charlotte De Geyter Pittoors inspiratie op in de natuur. De Geyter Pittoors stelde zich vragen bij de huidige maatschappij. We willen steeds meer en meer in een korte tijd, terwijl we juist meer moeten stilstaan bij het leven. Waarom vangen we sneller vissen dan dat ze zich kunnen voortplanten? Misschien geen nieuw idee, maar De Geyter Pittoors is er wel in geslaagd een indrukwekkende collectie neer te zetten waarin ze de veelzijdigheid van verfijnd naaivakmanschap beklemtoonde. Iconische kledingstukken bewerkte ze met grote hoeveelheden organza als decoratie zoals kleine boompjes op bovenstukken en bloemen op sandalen. Alles met de hand genaaid en gestikt.
De ‘Belle et/est la Bête’ collectie van Jennifer Dolls maakte ook indruk. Haar collectie was deels geïnspireerd op het bekende verhaal van Jean Cocteau, maar ze veranderde het plot. De Belle werd de Bête. In de collectie hevige texturen en rauwe materialen als schapenvacht en mensenhaar. Robuuste ontwerpen met toch wel een lichte ironische toets. De onverwachte slogan ‘Not right’ en de geschilderde ogen van broken beauty icoon Kate Moss deed het publiek nadenken over wat schoonheid inhoudt. Het moraal van haar verhaal? Iedereen heeft zijn of haar eigen definitie van wat schoonheid betekent.
Jannike Sommars bracht met zijn ‘MISS’ collectie een ode aan Orange is the New Black. De vrouwen uit de tv-serie zijn enerzijds allen gekleed in hetzelfde tenue, anderzijds proberen ze ook hun uniform te personaliseren met dingen die ze vinden in de gevangenis. Sterke vrouwen die kwetsbaar zijn omdat ze hun geliefden missen, sterke vrouwen die niet onmiddellijk terug te zien zijn in haar collectie. Sommige kledingstukken werden versierd met kettingboeien en nummers van gevangenen, wat misschien een te letterlijke interpretatie was van de hitserie. Het meest ontroerende silhouet was de jurk gemaakt uit lakens met daarop een liefdesbrief geschreven aan Sommars vriendin.
“Je kan zeggen dat je je op de grens van krankzinnigheid bevindt, op de grens van bewustzijn, op de grens van iets,” vertelde Timo Zündorf over ‘Brink’. Kleding is aan de ene kant heel persoonlijk, aan de andere kant krijgt kleding een bepaalde betekenis in de buitenwereld. Die spanning wilde hij duidelijk weergeven in zijn collectie. Klassieke tailoring werd geïnjecteerd met elementen uit de punkcultuur. Van afgelijnde witte blouses, jacquards en pakken met cut-out details tot agressieve wollen sweaters en boven- en onderstukken van leer en denim. Zündorf werkte met gerecycleerde stoffen, terwijl studenten juist worden uitgedaagd om nieuwe stoffen te ontwikkelen en technieken te gebruiken.
Shone Puipia sloot het defilé af met ‘The Wild Bunch’ dat Victoriaanse klassieke details mixte met dierlijke rauwe elementen, waardoor een dynamische fusie van stijlen ontstond. De collectie begon met onschuldige witte franjes in licht katoen en eindige met zware texturen in intense kleuren. Met de hulp van een Thaïs bedrijf creërde Puipia een nieuw soort bont door verschillende vezels en veren te vilten. Door zijn thinking-outside-the-box attitude bewees Puipia hoe de bont details zijn collectie verlevendigde, zonder daarbij te moeten inboeten aan creativiteit.
De intermezzo’s van het indierockkoor Scala met de Kolacny-broers Steven en Stijn, maar ook het vrouwenkoor Scala lieten zien dat mode emoties kan opwekken, ook als het wordt gecombineerd met een andere kunstvorm. De zangeressen droegen creaties van de modestudenten die samen een groot schilderij vormden.
Foto’s: CatwalkPictures.com