'Sexy' weer een plek geven in de mode-industrie terwijl gendercodes geherdefinieerd worden
bezig met laden...
Internationale catwalk regular Teddy Quinlivan kwam op het hoogtepunt van haar modellenroem in 2017 uit de kast als trans. Afgelopen mei vertelde ze aan gasten van het Fairchild Media Group's Diversity Forum hoe we “aan de vooravond van een cultureel keerpunt" staan. Sprekend op een panel met de titel "Redefining sexuality and style for any gender, what will it take?" zei ze dat de samenleving eindelijk klaar is om nieuwe vormen van genderexpressie en representaties van sexiness die boven het cliché uitstijgen te accepteren.
"Creatief nieuwe grenzen verleggen en codes herschrijven is revolutionairder dan gewoon een jongen een jurk aantrekken," zei Quinlivan die voor het eerst werd ontdekt door Louis Vuitton's creatief directeur Nicolas Ghesquière en heeft gelopen voor Gucci, Marc Jacobs, Fendi, Caroline Herrera, Dries Van Noten en Dior, om er een paar te noemen. Het concept van een jongen in een jurk is volgens Quinlivan een oversimplificatie van genderfluïditeit is, en daarmee al gedateerd. "We kunnen het ook op een minder voor de hand liggende, minder oppervlakkige manier doen."
Het gesprek valt samen met de opening van de tentoonstelling "Fashioning Masculinities, The Art of Menswear," in het Victoria & Albert Museum in Londen. Ook wordt het gehouden vlak voordat Timothée Chalamet voor zijn shirtloze Oscars look een slanke broek op maat en een gekruld jasje leende van Nicolas Ghesquière's Spring 22 womenswear runway. Mode gaat meer dan welke carrière ook over identiteit en zelfexpressie, maar Quinlivan begrijpt niet waarom gender zo in kleding is verweven.
Ze wordt in het panel vergezeld door Ludovic De Saint Sernin, de 27-jarige ontwerper die op de Parijse modeweek een reputatie heeft opgebouwd als ontwerper van mannenmode, ondanks het feit dat hij geen geslacht in gedachten heeft. Zijn signatuur item is een eyelet slipje dat is uitverkocht, maar hij is ook bekend voor spaghetti strapped sequins, transparante chiffon wrap tops en beha stijl items gedragen met een low rise broek. Beide sprekers maken deel uit van een vooruitstrevende generatie die de leiband doorbreekt die de internationale mode-industrie sinds het begin van de modeshows, meer dan een eeuw geleden, op hetzelfde pad heeft gehouden. Ze ontmoetten elkaar op het hoogtepunt van Phoebe Philo's Celine-tijdperk, dat Quinlivan "een intellectueel, anti-seks moment in de mode" noemt, en herkenden in elkaar verwante geesten die onverbloemd sexy wilden zijn.
Maar eerst had Quinlivan nog wat persoonlijke zaken af te handelen. Hoewel de last van het dragen van haar geheim zijn tol begon te eisen, zei ze dat het de bezorgdheid over de toename van geweld tegen de trans-gemeenschap onder de Trump-regering was die haar motiveerde om haar ware identiteit te onthullen. Dit woog zwaarder dan de angst voor een mogelijke terugslag op haar carrière.
"Ik wilde bewijzen dat transmensen ongelooflijke dingen kunnen doen en niet in een Jerry Springer-verhaal worden geduwd," zei Quinlivan die vond dat uit de kast komen op het hoogtepunt van haar succes de merken het vuur aan de schenen zou leggen. Als ze van haar hadden gehouden toen ze dachten dat ze een cis vrouw was, zouden ze haar dan nog steeds boeken als trans vrouw? Trans zijn was een deel van wie ze was, maar het definieerde haar niet.
De terugkeer van seks in de mode
De Saint Sernin noemt als zijn invloeden "culturele iconen die een unieke relatie met seks hadden", zoals Robert Mapplethorpe en Madonna. Ook verwijst hij naar Patti Smiths memoires Just Kids. Zijn merkboodschap is persoonlijk en omschrijft hij als "een dagboek dat een impact kan hebben." Toen hij voor het eerst exposeerde in 2017 wist niemand wie hij was, maar juist die anonimiteit stelde hem in staat om zijn eigen verhaal uit te werken van wat hij "homo-erotische visuele acceptatie" noemt. Authenticiteit is een vervelend overmatig gebruikt woord geworden in merkstrategieën, maar De Saint Sernin’s beslissing om in zijn eigen show voor herfst 2022 te lopen, plaatste de maker in het hart en de ziel van zijn merk. "Ik schilder zelfportretten," zei Frida Kahlo, "omdat ik de persoon ben die ik het beste ken." Op dezelfde manier gebruikte De Saint Sernin zijn catwalk als canvas omdat hij geen andere manier kent. "Ik leefde gewoon mijn droom," zei hij, "een boodschap van zelfliefde."
Quinlivan waarschuwt merken om alleen de waarheid te zoeken als ze zich op dit onbekende maar spannende terrein wagen. "Merken willen zo provocerend mogelijk zijn. Het komt op een punt waar het mensen uitbuit om publiciteit te krijgen, om viral te gaan," zei ze. Het verkennen van nieuwe uitingen van gender en seksualiteit zal alleen werken als het zinvol is, en niet alleen voor de krantenkoppen.
"We zijn echt gezegend dat we ons kunnen uitdrukken, dat we kunnen zijn wie we echt zijn," zei De Saint Sernin, die erkent dat niet iedereen zich in zo'n positie bevindt. Soms is gewoon trouw zijn aan jezelf het moedigste wat iemand kan doen. "Maar we zijn hier niet om mensen te leren hoe ze op ons moeten reageren."
Dit is een vertaling van een Engelse bijdrage van Jackie Mallon. Jackie Mallon doceert mode in New York en is de auteur van 'Silk for the Feed Dogs', een roman die zich afspeelt in de internationale mode-industrie. Vertaling en bewerking naar het Nederlands: Marthe Stroom