Dit is waarom jonge ontwerpers New York Fashion Week verlaten voor Londen

In een artikel in de New York Times over het vertrek van Mark, getiteld "Een rijzende ster in de mode die geen toekomst ziet in New York", wordt Julie Gilbert, modeconsultant bij de Tomorrow Group, geciteerd: "De grootste misstap is dat niemand echt serieus investeert in jonge ontwerpers."

Het is onmogelijk om niet een lichte ongemak te voelen na afloop van de New York Fashion Week. Carly Mark, oprichtster van het vijf jaar oude label Puppets & Puppets, kondigde aan dat ze stopt met showen op NYFW en haar activiteiten verplaatst naar Londen. De show van maandag 12 februari was haar afscheidscadeau en de looks op de catwalk zullen nooit in productie worden genomen. Het theater, de ironie en de speelsheid van een show van Puppets & Puppets was een genot vergeleken met de cynische, door bedrijven geleide shows van veel van de succesvollere merken in de Amerikaanse industrie.

De glitter en glamour, de celebrity front rijen bij de shows van Tommy Hilfiger en Michael Kors trekken veel pers, maar ze zijn niet representatief voor de toekomst in een stad zo schraal en hongerig en ambitieus als NYC. De aankondiging van de herlancering van Donna Karan laat je niet uit je dak gaan in deze mean streets, zeker niet als Marc Jacobs net 40 jaar bestaat en Altuzarra al vijftien jaar. Nu de VS een verkiezingscyclus ingaat waarin het erop lijkt dat twee tachtigjarigen het tegen elkaar gaan opnemen voor het hoogste ambt in het land, is het dan verrassend dat de mode de staat van het land weerspiegelt? Net als de moeder van een zoogdier laat New York Fashion Week haar kroost kort na de geboorte in de steek: de meest kwetsbaren worden aan hun lot overgelaten om het leven van de sterksten te verzekeren omdat ze niet de middelen heeft om ze allebei te verzorgen. Hoe herstellen we de band met de moeder?

Waarom kan New York niet ruimte bieden aan kleine onafhankelijke modeontwerpers?

In een artikel in de New York Times over het vertrek van Mark, getiteld "Een rijzende ster in de mode die geen toekomst ziet in New York", wordt Julie Gilbert, modeconsultant bij de Tomorrow Group, geciteerd: "De grootste misstap is dat niemand echt serieus investeert in jonge ontwerpers."

Kom in actie, investeerders, want deze stad heeft jongeren nodig, maar de kosten van het runnen van een jong modebedrijf in deze stad zijn een lachertje. De meeste beginnende ontwerpers wonen vaak waar ze werken, hebben freelance banen, adviesbureaus, krijgen steun van hun gezin en gebruiken al het spaargeld dat ze hebben om hun debuut te maken. Het levensonderhoud komt later. Ontwerper Jackson Weiderhoeft van Weiderhoeft begon met 25.000 dollar [ongeveer 23.125 euro, red.] bestaande uit donaties van familie en de opbrengst van de verkoop van zijn Thom Browne pakken op The Real Real. Dat was snel verdwenen, vertelde hij aan The Cut: "Een PR-consultant voor pers en outreach, maar het meeste ging naar het maken van 40 kledingstukken. Door de jaren heen had ik restjes stof gespaard en vrienden kwamen naar mijn appartement om te helpen naaien. Ik zei zoiets van 'ik kan je niet betalen, maar je kunt rozetten en strikken naaien en ik betaal je een lunch'."

De kosten voor het maken van patronen, het maken van samples en het sorteren lopen in de tienduizenden dollars. Zelfs als winkels een bestelling plaatsen en ze kleine hoeveelheden van veel stijlen kopen, krijgt de ontwerper een producententoeslag omdat het minimum niet wordt gehaald. De productiekosten houden geen rekening met de kosten van grondstoffen of het inhuren van een model om het kledingstuk te testen. Wiederhoeft gaf een overzicht van de kosten van één jasontwerp: "De uiteindelijke prijs van het patroon is 1.500 tot 2.000 dollar plus 300 dollar voor het model. Dan 700 dollar voor de fabriek om twee mock-ups te maken. Dat is zo'n 2.600 dollar [ongeveer 2.405 euro, red.], en dan heb je de kosten voor het daadwerkelijk maken van de ontwerpen nog niet eens meegerekend." Tien jaar geleden was het niet ongebruikelijk om gesponsord te worden voor een modeshow van 300.000 dollar [ongeveer 277.570 euro, red], maar die budgetten behoren tot het verleden. Nu moet een ontwerper zelf betalen voor de locatie, zitplaatsen, beveiliging, verzekering, eventuele vergunningen, modellen, haar en make-up en catering. De waarde om een beroemdheid als Dua Lipa of Doja Cat je kleding te laten dragen voor een viraal moment dat vervolgens klanten aantrekt, is op zijn best een illusie gebleken.

NYFW verliest zijn status als modehub

Saint Sintra's ontwerpen roepen een sexy, jeugdige houding op die zowel aansloeg bij de influencers die op de eerste rij van haar shows zaten als bij Dua Lipa. Maar oprichter Sintra Martins sprak over het mes dat aan twee kanten snijdt: van de steun van beroemdheden en hoe onmogelijk het is voor kleine merken om te concurreren met gevestigde modehuizen. "Ze zijn in staat om voor duizenden en duizenden aan merchandise te versturen omdat één van hen voor alle anderen kan betalen," vertelde ze aan The Cut. "Het is een spel van volumes. Op dat moment had ik het kapitaal niet. Ik kon het me niet veroorloven om honderdduizenden dollars aan kleding te versturen." Wanneer een beroemdheid wordt gefotografeerd in de ontwerpen van een jong merk, is dat een liefdadigheidsproject, een mooie publieke blijk van vertrouwen. Maar het betaalt niet de rekeningen. Saint Sintra's meest recente NYFW show was voor herfst 2023.

"Er is een bepaalde energie - dat is iets wat je niet echt op het bedrijfsplan kunt zetten," zei Gilhart over Marks visie. "Je voelt het gewoon." Afgestudeerden uit alle vijftig staten maken de jaarlijkse pelgrimstocht naar NYC om de onuitputtelijke creatieve hartslag van de stad aan te boren, met portfolio's vol ontwerpen en harten vol hoop. Maar zelfs hoop is te duur om vast te houden in NYC, legt Mark uit: "Je hoopt op het beste. Maar als je geen geld in het merk pompt en de omzet niet verhoogt, zelfs als je omzet bijna 1 miljoen dollar bedraagt, wordt het nog steeds niet een succes."

We wensen Carly Mark veel succes. Want hoewel Londen altijd bekend heeft gestaan om het cultiveren en inspireren van overvloedige hoeveelheden opkomend ontwerptalent, waarvan een groot deel afkomstig is van de internationaal gerenommeerde modescholen, is het ook nalatig geweest in het koesteren ervan. De meeste jonge ontwerpers uit Londen verhuizen naar Parijs of Milaan voor een respectabele carrière, dat wil zeggen, om geld te verdienen. Dus, om Dorothy Parker te citeren, wat is dit in vredesnaam, nu we zien dat NYC Londen zien als de plek om hun bedrijf te laten groeien?

Dit artikel verscheen eerder op Fashion United UK. Vertaling en bewerking door Susan Zijp.