Aangepaste kleding de nieuwe sportkleding, nog steeds een onaangeboorde markt
bezig met laden...
Tijdens het CFDA Fashion Education Summit deze zomer werden in een panel, “Inclusivity + Diversity – Size x Ability” genaamd, de minderheidsgroepen uitgelicht die zich nog steeds buiten de modebranche bevinden en wat daaraan moet worden gedaan.
Uit statistieken blijkt dat het aantal millennials met een beperking met 20 procent is toegenomen en dat dit aantal met iedere generatie verder zal toenemen. Volgens de Council for Disability Awareness zal 1 op de 4 van de huidige twintigers gehandicapt worden voordat ze de pensioengerechtigde leeftijd hebben bereikt. Sommige rapporten suggereren zelfs dat de Paralympische Spelen de Olympische Spelen zullen overtreffen, eenvoudigweg vanwege het aantal potentiele atleten.
De realiteit is dat het veel makkelijker is om kleding voor je hond te vinden dan voor mensen met een handicap en dat moet veranderen
Vastberaden om de modebranche ook geschikt te maken voor mensen met een handicap, richtte Scheier in 2014 de Runway of Dreams organisatie op. Opgeleid tot modeontwerpster, en als moeder van een kind met spierdystrofie, lanceerde haar organisatie samen met Tommy Hilfiger de eerste collectie aangepaste kleding in 2016. Ze voelt zich nu gesterkt doordat de Amerikaanse winkelketens Target, Kohls en Zappos actief zijn in deze sector.
"Het gaat om zoveel meer dan kleding. Het draait om zelfvertrouwen, dat je je goed kunt voelen in je eigen vel,” zegt Scheier, wiens zoon Oliver kan basketballen maar nog steeds moeite heeft om zich aan te kleden, zich opmaakt om naar de universiteit te gaan maar de knopen van zijn overhemd niet kan dicht kan maken.
Lucy Jones, oprichtster van Ffora, kreeg als student aan Parsons de taak om een oplossing te bedenken die ooit de wereld zou veranderen. Ze wendde zich tot een familielid met hersenverlamming die, toen hij onthulde met welke uitdagingen hij dagelijks te kampen had, haar haar erop attendeerde dat er een hele groep mensen bestond die niet binnen de modebranche vertegenwoordigd werd. Ironisch genoeg sloot haar voorstel niet helemaal aan op de opdracht van Parsons, maar gelukkig stimuleerden haar docenten haar om toch door te gaan. Na haar afstudeercollectie, “Seated Design”, ging ze inderdaad door en nu, vier jaar later, staat ze op het punt een van de eerste bedrijven te lanceren die tassen en accessoires maakt die aan rolstoelen kunnen worden vastgemaakt.
Vorm volgt functie: ontwerpen voor het lichaam
Acceptatie neemt toe en vooruitgang wordt geboekt, maar dat is vaak te danken aan het harde werk van mensen die persoonlijk zijn getroffen door het hebben van een handicap. De eerste mannequin ooit van een klein mens is gebaseerd op het lichaam van de onvermoeibare voorvechter Sinéad Burke, en is momenteel te zien, gehuld in Christopher Kane, in de tentoonstelling “Body Beautiful; Diversity on the Catwalk” in het National Museum van Schotland. De mannequin, genomen van afgietsels van haar lichaam, kan binnenkort door retailers gekocht worden.
Maar niet iedereen in het panel is lid van de gemeenschap die hier vertegenwoordigd wordt, een feit dat op zich conflict kan creëren. “Het houdt me ’s nachts wakker,” zegt Jones. “Ik wil niet de stem inpikken van iemand die gehoord moet worden. Wie ben ik om deze boodschap af te kondigen? Maar het draait om samenwerking, je ervan bewust zijn hoe je jezelf manifesteert, en de mensen met wie je samenwerkt te verheffen.” Haar doel is om leiderschapsfuncties te creëren. Voorzichtig wijst ze het idee van een verlamde vriend af dat omdat hij niet kan tekenen, hij dus ook niet zou kunnen ontwerpen. “Tegenwoordig kunnen we ideeën op zoveel verschillende manieren overbrengen,” zegt ze. “Het gaat erom dat je doet wat je zegt in het atelier, in de directiekamer, zodat alles wat je zegt in ieder aspect vertegenwoordigd wordt.”
Volgens Scheier is het van belang dat men de doelgroep begrijpt. “Ik ken alleen mijn wereld met Oliver – zeer goed. Maar dit is voor de mensen door de mensen. Een ontwerper die voor mensen met een handicap kan ontwerpen zonder naar deze groep te luisteren en ervan te leren bestaat niet.”
Vanaf het begin werkte Jones met focusgroepen in Brooklyn en Manhattan, United Cerebral Palsy en het Cerebral Palsy Foundation. Tegelijkertijd werd zij zich bewust van de fysieke aard van de terminologie die we gebruiken om accessoires als handtas en rugzak te omschrijven. Toen ze bezig was met de ontwikkeling van de taal waarmee ze haar lijn van rolstoel toegankelijke accessoires moest omschrijven, realiseerde ze zich dat ze fijngevoelig moest zijn. “Sommigen mensen willen liever invalide genoemd worden. Ze zijn trots op hun identiteit. Anderen geven de voorkeur aan minder valide of anders-valide. Als merk willen we de taal niet dicteren, maar willen we blijven luisteren naar hoe mensen zichzelf noemen.” Uiteindelijk draait het tenslotte om toegankelijkheid.
Waarom zijn we er zo laat bij?
Tanya Taylor, ontwerpster van de gelijknamige lijn vrouwelijke jurken in alle maten gelooft dat scholen nog steeds niet genoeg paspoppen hebben die buiten de standaard maten vallen. Fabrieken ook niet. En als, zoals zijn ontdekte, technische ontwerpers bijna geen tot geen ervaring hebben met het maken van patronen voor grotere maten, dan is de ervaring van het ontwerpen voor mensen in rolstoelen praktisch nul.
Jillian Mercado, een model met spierdystrofie, is een zeldzaam voorbeeld van rolstoel vertegenwoordiging in mode, en volgens Scheier komt dat door angst. “Het is heel normaal – merken willen niet iets fout zeggen of doen, of iemand beledigen. Maar het gaat in eerste instantie om mensen.”
Toen ze net begon hadden de meeste mensen in de opleidingen nog nooit van het begrip aangepaste kleding gehoord, zegt ze. En de mensen die werkzaam waren in de modebranche geloofden dat het aantal mensen met een handicap zo klein was dat het een beperkte nichemarkt betrof en dat ze het geld niet hadden voor kleding, of er geen belangstelling voor hadden. Aan haar de taak om de mythes te ontkrachten en nu zegt ze dat mensen met een handicap de grootste minderheidsgroep ter wereld vormen en tevens een minderheid waartoe ook wij allemaal ooit eens zullen behoren. Dus is dit product voor iedereen. “Ooit zal aangepaste kleding net zo standaard worden als een maatje meer of maten voor mensen met een kleine bouw.”
Educatie cruciaal voor de toekomst van aangepaste kleding
Gezien de aard van het evenement, moedigen sprekers educatieve instanties uit om zich aan te sluiten: om aangepaste kleding een onderdeel van het curriculum te maken, om begrip te kweken door mensen met een handicap aan de studenten voor te stellen, en hun met elkaar te laten samenwerken.
Over alle consumenten die nog niet goed vertegenwoordigd worden in de mode, zegt Taylor: “Het is slechts weer iemand voor wie je kunt ontwerpen.”
Moderedacteur Jackie Mallon geeft ook les aan de faculteit van diverse modeprogramma’s in New York en is de schrijfster van ‘Silk for the Feed Dogs’, een roman die zich afspeelt in de internationale modeindustrie.
Dit artikel verscheen eerder op FashionUnited.com. Vertaling en bewerking vanuit het Engels: Wendela van den Broek
Beelden: Homepage foto door LucyJonesDesign.com; Kent State University collectie van Kaycee Marshall door FashionUnited