De baan van... Diek Pothoven - Show regisseur, ontwerper en art director

Banen in de modebranche klinken vaak glamoureus, maar wat men vaak niet realiseert is het harde werk dat erachter schuil gaat. Daarom neemt FashionUnited in de rubriek ‘de baan van...’ een kijkje achter de schermen, soms letterlijk, bij interessante banen in de mode. Welke skill set heb je er voor nodig en hoe kom je terecht bij een functie als deze? FashionUnited belt met Diek Pothoven, creatief directeur van ontwerpstudio Martan die naast haar eigen modecollecties, shows en films ook campagnes, evenementen en shows voor anderen ontwerpt en regisseert.

Hoe kom je bij een baan als show regisseur?

“Ik ben tijdens de academie erin gerold. Ik heb mode gestudeerd aan ArtEZ Arnhem. Ieder jaar zijn daar de grote afstudeershows en iedereen die nog niet afstudeert wordt ingezet bij de productie.”

“Kim Vos was altijd de regisseur van die shows. Toen ik in de tweede zat liep ik voor drie afstudeercollecties en de show van Collectie Arnhem, maar tegelijkertijd was ik de hele backstage bij elkaar aan het rapen omdat het een chaos was. Dat had Kim gezien en die dacht: ‘Daar moeten we mee aan de slag’. Voordat ik het wist was ik diezelfde zomer nog met Kim in Parijs om aan de Iris van Herpen show te werken.”

“Kim Vos was mijn mentor. Zij regisseerde naast de shows op ArtEZ nog vele andere shows en tijdens mijn tijd aan de academie heb ik veel met haar gewerkt. Dat werden steeds grotere en leukere klussen. Mijn docenten vonden het maar niks dat ik “werd afgeleid”, maar ik wist zeker dat het goed voor me zou zijn. Ik moest het behoorlijk under the radar houden, wat lastig is als je net aan een show op het dak van Centre Pompidou hebt gewerkt en dat het liefst met iedereen wil delen.”

“In de zomer van 2015 studeerde ik af. Kim was op dat moment hoogzwanger. Twee dagen na de afstudeershows belde Kim: “Gefeliciteerd met je collectie Diek! Ik heb deze hele rits shows aangenomen voor Amsterdam Fashion Week volgende maand, mijn buik staat op springen dus jij moet ze doen.” Een vuurdoop en dat was eigenlijk heel leuk.”

“In die periode heb ik veel shows ontworpen en geregisseerd. Het werd duur om ons samen op één project te zetten dus de kleine shows deden we apart en de grote samen. Ik dook in die tijd voornamelijk op de “lab shows” van jonge ontwerpers waar ik ook alle decors, muziek, lichten en cast voor mocht bedenken. Sinds een jaar is Kim met haar man Sebas Labrie en zoontje Ziggy op wereldreis en hebben Michelle [den Hollander, producent, red.] en ik alle klanten opgevangen.”

Kun je de taken op een rij zetten die allemaal op jouw bord komen?

“Dat verschilt per klus. De ene keer weet de ontwerper precies wat hij of zij wil en is het ons doel om dat op het hoogste niveau te realiseren. Dat kan en dat is prima. Maar de leukste shows vind ik waar de ontwerper tegen mij zegt: ‘Dit is de inspiratie van de collectie. Diek hoe gaat mijn show eruit zien?’ In zo’n geval ontwerp ik een showconcept dat dus alles bevat van locatie, decor, licht en muziek tot casting, visuals en styling. Vervolgens ga ik een team verzamelen en natuurlijk heb ik een paar mensen waar ik het liefst mee werk, maar ik vind ook dat alles bij de ontwerper moet passen. Voor muziek werk ik bijvoorbeeld heel graag met Joost van Bellen en Sander Stenger, dat zijn grote namen dus moet wel binnen het budget passen, maar vind het heel belangrijk dat muziek op maat gemaakt wordt voor een show en dat kunnen deze mannen als geen ander. Ik werk veel met Michelle den Hollander, vroeger topmodel en nu geweldig producent en casting director. En m’n lievelings licht en techniek ontwerper Stefan Prokop van Jur.show. Hij denkt zo veel verder mee dan alleen techniek en is altijd ook conceptueel betrokken. Ik ben dan de overall art director van de show en ben de hele tijd met de ontwerper bezig. ‘Gaat het de goede kant op, vertaalt dit jouw concept, is dit hoe je het voor je ziet?’ “

“Het komt veel voor dat voor een peulenschil een mega spektakel moet worden neergezet dus ik heb er een sport van gemaakt voor heel weinig geld iets met veel impact te maken. Ik ben dol op het bedenken van ruimte-transformerende decors die niet klauwen met geld kosten en later weer op een andere manier ingezet kunnen worden. Een beetje show kost al gauw drie ton en dat hebben veel Nederlandse bedrijven niet, dus dan moet je creatief zijn. ”

Kun je een voorbeeld geven van een show waar je carte blanche kreeg?

“Mijn leukste show tot dusver dit jaar was het 50-jarig bestaan van Rob Peetoom. Hij ging het groot vieren en het was ook het moment waar hij het bedrijf aan zijn dochter Rochelle overdroeg. Het enige wat ze tegen mij zeiden was: ‘We willen een sit down dinner voor 800 man en we willen daar drie modeshows doorheen. Een street, een ready-to-wear en een haute couture. Voor die laatste wilden ze graag Mart Visser omdat Rob daar al twintig jaar het haar voor de shows voor doet.”

“Dat was het startpunt en ik mocht van begin tot eind alles invullen samen met producent Elise Braas. Ik ontwierp het concept van hoe de tafels gedekt moesten worden als grote renaissance pronkstillevens, tot hoe we in de Mart Visser show niet alleen zijn gebruikelijke dames lieten lopen maar ook kaalgeschoren, heroin chique jongens in couture jurken over de catwalk lieten denderen. We hebben het eerste model zelfs uit het dak laten abseilen als opening van de show.”

“Het was een geweldige opdrachtgever. Ze zeiden steeds: ‘Ja maar, shit, dat willen we!’. Dan zag ik Elise even diep ademhalen, maar vervolgens regelde ze alles!”

Welke vaardigheden moet je als regisseur hebben?

“Allereerst, heel cliché, moet je stressbestendig zijn, maar dat spreekt voor zich. Je moet het vermogen hebben om het overzicht te hebben maar ook de kleine details te zien. Ik cue [het geven van signalen, red] de shows uit mijn hoofd. Er zijn ook regisseurs die het op tijd doen, met enorme spreadsheets, maar ik kan mijn show niet zo perfect cue’en als het niet in mijn hoofd zit. Door het maken, bedenken en uitschrijven van de show heb je dat. Bij de Rob Peetoom waren het in totaal zo’n 750 cues verdeeld over drie tijdsblokken van een kwartier. Het moet allemaal op gevoel kloppen. “Model één loop, een beetje licht erbij van de achterkant, geluid go, model twee go, key light erbij, een klein beetje rook, een suspensemuziekje.” Allemaal simpele cues, maar het moet precies kloppen. Je kunt dit ook op tijd doen en uitrekenen dat een model precies 45 seconden doet over een rondje, maar de ene keer is dat 48 seconden en de andere keer 42.”

“Je moet ook volledig overtuigend je enthousiasme kunnen overdragen aan iedereen waar je mee werkt. Als je tijdens de repetities gepikeerd, boos of te streng bent tegen de modellen, werkt het averechts en klappen ze dicht. Ook al ben je van binnen soms helemaal gestresst of kan je iemand wel doormidden breken, dat mag niemand zien. Niet dat ik dat vaak heb, maar zelfs al is het zo, moet je het kalm kunnen oplossen. Niemand heeft er wat aan als je kip zonder kop gaat rondrennen. Dan kun je net zo goed naar huis.”

Wat is het zwaarste en wat is het leukste aan deze baan?

“Carte blanche is het leukst en het bedenken van het showconcept. Hoe het idee van de opdrachtgever vertaald kan worden in een avond of een heel geconcentreerd knal moment. Mensen schrikken ook altijd omdat je vier maanden dag en nacht bezig bent met een show van zeven minuten. Dat hoort erbij.”

“Het leukste moment is het moment vlak voor de blackout, waar iedereen standby staat. Als iedereen op de headset aanwezig is. [Via de headsets wordt backstage met elkaar gecommuniceerd, red] Een paar weken geleden bij Iris van Herpen, dan heb je de hele backstage klaar staan en dan ben je alleen nog aan het wachten op Céline Dion die moet gaan zitten. Die wordt natuurlijk eindeloos gefotografeerd en komt als laatste binnen. ”We are waiting one more moment until Miss Dion is sitting down... She sits and in five, four, three, two, one. Blackout go, music go.” Dan zit je er helemaal in. Daar is de adrenaline het hoogst.

“Er zijn een heleboel dingen die mensen zwaar vinden, maar ik heb niet zoveel moeite met een nachtje doorhalen op de laptop om alles uit te schrijven. Of een plan weer helemaal omgooien omdat de opdrachtgever van gedachte is veranderd. Het zwaarste is kill your darlings, als je geweldige plannen hebt maar toch zijn er opeens budget cuts of wordt er iets anders bedacht. Die ideeën kun je altijd opslaan en gebruiken voor de volgende show. Een fashion week waarin je twaalf shows in drie dagen doet, daarna ben je dan wel kapot, maar dat is alleen lichamelijk zwaar. Toen ik twee jaar geleden na Fashionweek, waar we met onze eigen Martan-show het evenement openden, ook nog 6 andere shows had geregisseerd was het te veel.

Is er nog iets dat je belangrijk vindt dat de lezer weet?

“Het is belangrijk om te laten zien dat alles samen gaat en het is leuk om te zien dat dat kwartje begint te vallen. Als Martan verkopen we niet traditioneel onze kledingcollecties, maar wat wij creatief en strategisch kunnen bieden. Met de naam Diek ben ik er ooit ingerold, maar nu doen we het met ons team onder de naam Martan. Tuurlijk hebben we allen onze eigen krachten. Mijn compagnon Luuk Kuijf zal bijvoorbeeld niet snel een show zelf regisseren, maar is meer bezig met de conceptontwikkeling van nieuwe projecten. En onze nieuwe aanwinst Douwe de Boer is onmisbaar geworden als hoofd collecties en weet als geen ander een hele backstage onder controle te houden. Het is een grote creatieve studio geworden waarin alles samenkomt.

Hoofdbeeld: Team Peter Stigter, Iris van Herpen, Hypnosis

Overige beelden: privé beelden van Diek Pothoven