Milan Fashion Week Men's SS23: Kleren voor de selfiestok

Dolce & Gabbana haalden hun greatest hits boven, Gucci schakelde popster Harry Styles in, en Zegna bracht de internationale pers naar zijn fabriek in de provincie Biella, bijna honderd kilometer van Milaan.

Er viel opnieuw wat te beleven in Milaan. De modekalender was niet langer overwegend digitaal, met uitzondering van dinsdag, een dag die traditioneel overlapt met die van de Parijse modeweek. Er waren ook beduidend meer internationale pers en buyers dan tijdens de editie van januari. Zegna, bijvoorbeeld, nodigde toen niet meer dan een dertigtal gemaskerde journalisten uit, voor een statische presentatie in een vergaderzaaltje. Dit keer ontving Zegna zo’n vierhonderd toeschouwers in Trivero, de plek waar de textielgigant zijn weverijen en historisch hoofdkwartier heeft, vlakbij de stad Biella, op ongeveer anderhalf uur rijden van Milaan, langs kronkelende provinciewegen.

De show werd voorafgegaan door een cocktail in het park rond de voormalige villa van de familie Zegna. Daarna ging het door de fabriekshal met oorverdovend machinegekletter naar het dak van Lanificio Zegna, dat voor de gelegenheid was getransformeerd tot catwalk in open lucht. Het startschot: luide sirenes en een plotse wolk zwarte rook uit de trotse schoorsteen van de fabriek.

Zegna plant elk jaar talloze bomen en kleurt onder meer stoffen met planten uit het reservaat. Het recycleert afvalwater en installeerde een bataljon zonnepanelen. Maar het blijft ook een industrieel bedrijf. Mode kan nooit helemaal groen zijn. De rokende schoorsteen tussen het ongerept natuurschoon was daar een goede illustratie van.

Alessandro Sartori, de artistiek directeur van Zegna, groeit elk seizoen. Hij maakte van een traditioneel pakkenlabel een veel avontuurlijker huis. Deze collectie was licht, behoorlijk simpel, vrij en sjofel, voor zover je in een luxemerk sjofel kunt zijn. “Mijn werk komt voort uit één vraag: what’s next for tailoring?” zei Sartori in een statement voor de pers. “En wat hebben we vandaag nodig in onze levens? We bewaren ons vakmanschap: de finesse, de aandacht voor detail, het respect voor materialen, terwijl we experimenteren met lichtere vormen en materialen en afwerkingen die de vormen een nieuw technisch karakter geven. Zo bouwen we een nieuw silhouet, een nieuwe stijl voor mannen die moeiteloos is en vernieuwend.”

Prada’s papieren huis

Een licht, nieuw silhouet stond ook elders op de agenda. Er werd ook bij Prada nagedacht over wat nu precies een relevant kledingstuk is voor mannen. “De collectie gaat over eenvoud als concept, als keuze,” zei Miuccia Prada in een communiqué over de collectie die ze opnieuw samen met Raf Simons concipieerde. “We zijn geïnteresseerd in modes, in trends, en dit is er één. Het ging over kleren die mensen écht kunnen dragen, maar met een impact. Dat is wat mode voor ons betekent, nu.”

“We zijn aangetrokken tot het idee van ‘normale’ kleding,” zei Simons, “klassieke stukken, archetypes, de garderobe. Elk kledingstuk is simpel, direct, puur, maar er zit een complexiteit in de manier waarop ze gecombineerd en gecontextualiseerd worden.”

Rem Koolhaas, de vaste architect van Prada met zijn praktijk OMA, bouwde in de Fondazione Prada een huis van papier, met papieren muren, papieren vloeren, papieren gordijnen, en papieren zitjes. Ook de uitnodiging, de mooiste van het seizoen, was van papier. Dat is misschien niet verrassend, de meeste uitnodigingen zijn van papier of bordkarton.

De kleren op de papieren catwalk waren niet van papier. Maar er waren wel checks, misschien geÏnspireerd door de papieren tafellakens met rood en witte ruitjes in traditionele familierestaurants, en strepen. Maar toch vooral heel veel zwartlederen mini-shorts met opvallende zips. Een beetje kinky, maar Prada en Simons lijken ervan overtuigd dat dit het nu precies het soort broek is waar mannen komende zomer naar zullen smachten.

Heruitgaves van kleren en modellen

Dolce & Gabbana introduceerden hun ‘Re-Edition’ programma, met stukken geplukt uit veertien ‘vintage’ zomercollecties (tussen 1991 en 2006), en één oude wintercollectie (die van 2003). Het was niet noodzakelijk een nieuw idee (Raf Simons herintroduceerde een paar jaar geleden al een hele reeks archiefstukken), maar het was wel een goed idee.

Door stil te staan bij hun verleden, zagen we Dolce & Gabbana in een nieuw licht: ernstiger, misschien, met meer diepgang. Het showgehalte lag ook lager dan gewoonlijk. Op een scherm achter de catwalk flitsten jaartallen en oude campagnefoto’s voorbij. De mode was meer volwassen dan voorbije seizoenen, toen het leek alsof Dolce & Gabbana uitsluitend op Tiktokkers mikten. Er was veel denim, ook elders in Milaan een van de belangrijkste trends van het seizoen. Vaak stonewashed en met gaten, soms gedragen met dito jeans laarzen.

Ook Versace graaide in de greatest hits. Donatella Versace doet dat in feite elk seizoen, al dertig jaar lang, sinds ze de zaak overnam van haar betreurde broer. Met succes, overigens. Dit keer liet ze de kinderen meelopen (ook een soort ‘re-editions’) van Mark Vanderloo, Helena Christensen, Carla Bruni, André van Noord en Angela Lindvall, vertrouwde modellen van Versace in de nineties. Een gimmick waarmee Versace misschien hoopt een jongere generatie te bereiken, en waarmee ze vast ook de nostalgie van oudere Millennials loswerkt.

Gucci pakte uit met de Ha Ha Ha-lijn, waarvoor Harry Styles werd ingelijfd. De popster ‘ontwierp’ de collectie samen met artistiek directeur Alessandro Michele. Het resultaat is popster-chic met een seventies-vibe: spectaculaire lapels en prints van schapen en kersen. De capsule, die al in oktober wordt uitgebracht, hing aan de rekken tussen de tweedehandskleren van Cavalli e Nastri, de meest gereputeerde — en zowat de oudste — vintagezaak van Milaan. Een fijne, kleinschalige presentatie, intiemer dan de blockbustershows waarvoor Gucci bekend is. Styles was nergens te bespeuren.

Mode voor de selfiestok

De show van Etro, in de tuin van de nieuwe, door het Japanse architectenduo SANAA ontworpen campus van de Bocconi-universiteit, moet de geschiedenis ingaan als het laatste wapenfeit van Kean Etro, die meer dan dertig jaar verantwoordelijk was voor de mannenlijn van het label. Het familiebedrijf werd onlangs verkocht en in september debuteert de getalenteerde Marco de Vincenzo als artistiek directeur. Een eerder nostalgische collectie bij wijze van afscheid, met veel bruin en oker, die door de muziek van Talking Heads toch nog vrolijk overkwam.

1017 ALYX 9SM, het label van Matthew Williams, opende de modeweek in een vijftigmeterbad zonder water, een commentaar op de klimaatverandering. En ook wel een beetje sadistisch op een avond dat de thermometer rond de veertig graden schommelde. Verheven streetwear in zwart, wit en fluo, dit seizoen met veel crop tops. Ook volgende zomer blijft de blote navel een trend, samen met de abs erboven. Ook Williams toonde veel denim.

J.W. Anderson creëerde voor zijn eerste show in Milaan een soort van botsingen, met een fietsstuur, een skateboard, of een paar werkhandschoenen die op de een of andere manier, misschien per ongeluk, maar misschien ook niet, deel zijn gaan uitmaken van kledingstukken. Er zat ook een zelfportret van Rembrandt tussen, afgebeeld op felgekleurde truien. Uit de shownotities: “Een collectie die vraagt ​​om in perspectief bekeken te worden: vanaf de top van de selfiestok.”

Giorgio Armani wist van geen ophouden, met uitmuntende shows voor zijn twee lijnen, Emporio Armani, in zijn gigantisch minimalistisch theater, en Giorgio Armani, in de kelder van zijn hoofdkwartier langs via Borgonuovo. Daar ontving hij zijn basketbalteam, Olimpia Milano, dat onlangs het Italiaanse kampioenschap won. Hij opende ook nog een tentoonstelling met fotografie van agentschap Magnum in zijn eigen museum, de Armani Silos.

Kleren waarin iemand gedroomd heeft

Fendi was uitstekend. MSGM als vanouds vrolijk en draagbaar. Beide leken geobsedeerd met surf- en skatetypes, en denim. In het oude goederenstation van Zona Farini debuteerde 44 Project, een nieuw label van Claudio Antonioli, de eigenaar van de gelijknamige winkels én Ann Demeulemeester. Typisch Italiaanse clubkid-techno-goth, maar goed gedaan, met veel energie.

De shows in Milaan waren dit seizoen soms heel ver in de ruimte gespreid. Loonde het de moeite van de détour. Op zaterdagochtend namen we een oud trammetje tot aan de terminus, en stapten we nog twintig minuten, onder en over viaducten en ringwegen, tot in het half-industriële, half-plattelandse niemandsland achter luchthaven van Linate, waar Magliano de ruïne van een oude electriciteitscentrale betrok, een gebouw dat er blijkbaar al vijftig jaar ongebruikt bij ligt.

De show was misschien het hoogtepunt van de modeweek van Milaan (en omstreken), met fantastische kleren — door de ontwerper beschreven als “een melancholische herinnering aan een gelukkig moment,” mysterieus, dromerig en dronken, met “hemden gemaakt van hemden,” fluïde, ruw en vol kreukels. “In deze kleren heeft iemand gedroomd.”