Zangeres en modemuze Françoise Hardy is op 80-jarige leeftijd overleden

Françoise Hardy (80) is overleden. Ze was de belichaming van bevrijdende outfits en het gezicht van de Yéyé-popmuziekstijl. Ze was een icoon van tijdloze en casual Parijse chic, en werd beschouwd als een muze wiens stijl al een halve eeuw wordt nagebootst. Tegen haar wil werd ze een modeidool van meerdere generaties.

"Mademoiselle Hardy" verscheen voor het eerst zingend op het podium in 1962, gekleed in een vormeloze zwarte trui en met een blonde pony die de helft van haar gezicht bedekte. Ze was 1,72 meter lang en had een androgyn uiterlijk. Ze hield niet van haar lichaam en voelde zich lange tijd 'ongemakkelijk in haar vel', zei ze tientallen jaren later, voordat ze het wenselijke archetype van zoveel generaties vrouwen werd.

"De combinatie van uitlopende jeans, korte bontjas en klompen waar Françoise Hardy in de jaren 60 van hield, is een look waar nu veel vraag naar is onder fashionista’s", herinnerde het tijdschrift Marie Claire zich in 2018.

De jonge zangeres, die een Yéyé-ster werd met "Tous les garçons et les filles", was al snel te zien in gewaagde looks zoals trapeze jurken en leren broeken. Hardy belichaamde de modebreuk van de jaren zestig en was anders dan de pin-upgirls van het voorgaande decennium, belichaamd door Marilyn Monroe.

Haar outfits varieerden van heel kort tot heel wijd, van vrouwelijk tot mannelijk, en straalden een gevoel van vrijheid uit dat de komende generatierevolutie van 1968 inluidde. In een eenvoudige mini-jurk, gedragen met witte halfhoge laarzen, symboliseert Françoise Hardy nog steeds de rebelse vrouwelijkheid van die tijd.

Muze van het Retrofuturisme

In 1965 stelde Jean-Marie Périer, de fotograaf van het tijdschrift ‘Salut les copains’ en haar toenmalige geliefde, Françoise Hardy voor aan een couturier die haar leven zou veranderen: André Courrèges. "Ik kan zeggen dat als ik een band heb met een grote couturier, het met hem is. Hij is anders dan de anderen. Hij is een dichter, een dromer, een onaangeroerd persoon," schreef ze in haar memoires Le Désespoir des singes et autres bagatelles (in het Engels: The Despair of the Apes and Other Bagatelles).

De zangeres werd ook het gezicht en de modemuze van Paco Rabanne, die eveneens als een raket op de trend van het retrofuturisme sprong. De goudmetalen mini-jurk die ze in 1968 droeg "was een enorme publiciteitsstunt" voor de ontwerper, herinnerde Delphine Pinasa, directeur van het Centre National du Costume de Scène, zich in mei. "Het bracht hem in de schijnwerpers, dankzij dat jurkje dat ze droeg."

Het metalen pak van Rabanne dat ze op het podium droeg, leek als een sluier over haar lange figuur te vallen, maar woog in werkelijkheid zo'n tien kilo en was een marteling, zoals Françoise Hardy later aan de pers bekende.

Wereldwijd vereerd, werd Françoise Hardy al snel de belichaming van de nieuwe Parijzenaar, chic in elke situatie, met een je ne sais quoi die wijde broeken, blazers en lang haar transformeerde in een moment van pure bohemian stijl. Na haar carrière bleef de zangeres de tijdloze stijl adopteren, lang voordat het een trend werd.

Dit artikel verscheen eerder op FashionUnited FR. Vertaling en bewerking door Susan Zijp.