Na John Galliano's vertrek bij Margiela: Wat is de volgende stap voor de meest controversiële dromer van de mode-industrie?

John Galliano is veelzijdig, maar subtiel is hij nooit geweest. Het is dan ook geen verrassing dat het vertrek van de ontwerper bij Maison Margiela, na tien jaar aan het roer van het modehuis van OTB, door de mode-industrie is gegaan – ondanks de aanhoudende geruchten over zijn aanstaande vertrek. Desalniettemin nam Galliano het op zich om met een knal te vertrekken, in dit geval een brief van twee pagina's, vergelijkbaar met een novelle, die hij publiceerde op Instagram kort nadat het merk zijn vertrek woensdagavond in een gezamenlijke verklaring bevestigde.

Het einde van Galliano's tijd bij Margiela, hoewel hij "verder boete doet" voor zijn verleden, lijkt het einde te markeren van zijn succesvolle rehabilitatie, aangezien de bredere modewereld er gemakshalve voor lijkt te hebben gekozen zijn vroegere misstappen te vergeven. Voor degenen die te jong zijn om zich het te herinneren, of degenen die ervoor hebben gekozen het te vergeten, betrof het beruchte "Galliano-incident" van 2011 een video van de ontwerper – destijds creatief directeur van Dior en bekend als een van de meest excentrieke en controversiële genieën van de industrie – die een antisemitische tirade afstak tegen klanten in een Parijse bar. De gevolgen kwamen snel en binnen enkele dagen werd Galliano, ondanks zijn commerciële en artistieke succes bij Dior, ontslagen bij het Franse luxehuis en uit de industrie verbannen.

Wat volgde was een verblijf in een afkickkliniek, doorgebrachte tijd met Joodse rechten groeperingen en een mislukte poging om docent te worden aan de Parson's School of Design in New York in 2013, nadat een petitie op Change.org tegen Galliano's docentschap meer dan 2.100 ondertekenaars opleverde. Maar was de modewereld echt bereid om zo'n talent als Galliano te laten vallen? Niet helemaal, zo bleek, en dus waagde OTB CEO Renzo Rosso in 2014 een gok op de in ongenade gevallen creatieveling; zo begon de tweede akte van zijn carrière.

De weg naar rehabilitatie

Galliano's eerste akte – gekenmerkt door zijn afstudeercollectie 'Les Incroyables' aan Central Saint Martins, die onmiddellijk werd opgepikt door Joan Burstein van het Londense warenhuis Browns, een korte periode bij Givenchy en zijn nog steeds legendarische tijd bij Dior – werd evenzeer bepaald door zijn persona als door zijn creaties. Als de gekke hoedenmaker, de showman en de 'enfant terrible' – een bijnaam die hij deelde met zijn tijdgenoot, rivaal en eveneens gekwelde ziel, Alexander McQueen – balanceerde Galliano als weinigen voor of na hem tussen uitzinnige creativiteit en commerciële levensvatbaarheid.

Hoewel zijn commerciële levensvatbaarheid bleef bestaan toen hij zich bij Margiela vestigde – WWD meldde dat Margiela zijn jaarlijkse omzet tijdens Galliano's ambtstermijn verhoogde van ongeveer 100 miljoen euro naar 500 miljoen – trad zijn persona op de achtergrond. Net als Martin Margiela, die erom bekend stond nooit zijn gezicht te laten zien en de pers notoir vermeed, zelfs nadat hij zijn gelijknamige merk in 2009 verliet, liet Galliano zijn creaties en talent voor zich spreken. Plotseling verscheen hij niet langer voor de gebruikelijke buiging aan het einde van zijn shows, die ooit even weelderig waren als de show zelf, en bleef hij zwijgzaam tegenover de media, tenminste in de beginfase van zijn opkomst bij Margiela.

In plaats daarvan liet Galliano zijn creaties en talent voor zich spreken, en presenteerde een onmiskenbare en onbetwistbare waarheid: hij was, en blijft, een van de meest productieve creatievelingen die de modewereld ooit heeft gezien – schandalen daargelaten. Het is een waarheid waar Galliano zelf het meest door geraakt lijkt te zijn, wanneer hij terugkijkt op zijn decennium bij Margiela, waarbij hij Rosso prijst omdat hij hem "de kans heeft gegeven om mijn creatieve stem terug te vinden toen ik stemloos was geworden. Mijn vleugels werden hersteld, en ik begreep de allesverterende daad van creativiteit beter".

En allesverterend was zijn creativiteit tijdens zijn ambtstermijn bij Margiela. Als Galliano ooit twijfelde of hij de uitdaging van Margiela aankon, zoals zijn afscheidsbrief suggereert, waren dergelijke twijfels of zenuwen niet zichtbaar in zijn werk. Vanaf het allereerste begin leek de ontwerper even toegewijd en volledig in controle van zijn creatieve krachten als altijd, alleen ruilde hij weelderige shows gewijd aan spectaculaire romantiek en de verkenning van culturen in voor een verkenning van Margiela's voorliefde voor deconstructie met onconventionele materialen.

Het duurde niet lang voordat Galliano uit de schaduw van de geliefde oprichter van het huis trad – een uitdaging die de meeste andere ontwerpers gebroken zou hebben. Het duurde echter enige tijd voordat zijn ongeremde showmanschap weer terugkeerde naar de voorgrond van de mode. Dat laatste beetje terughoudendheid leek in januari te verdwijnen toen hij niet alleen een collectie presenteerde, maar een show die in veel opzichten een ware terugkeer naar vorm markeerde voor de gevallen dromer van de mode. Of Galliano al wist dat zijn ambachtelijke collectie van het voorjaar 2024 zijn zwanenzang bij Margiela zou zijn, is onduidelijk. Toch was het een laatste daad van grandeur die zijn unieke creatieve stem liet zien, waarbij gasten werden uitgenodigd in een kluis onder de Pont Alexandre III brug. Daar creëerde hij de illusie van een vervallen nachtclub, die herinneringen opriep aan zijn gloriedagen bij Dior, nog voordat de show begon.

Toen de show begon, werd de catwalk weer zijn podium, met modellen als zijn acteurs, die zijn romantische, provocerende en vaak historisch geïnspireerde visies tot leven brachten. Het was het soort show dat voorbestemd was om onsterfelijk te worden gemaakt op moodboards en jarenlang als referentie te dienen op modeacademies. Alleen is de aantrekkingskracht deze keer misschien nog groter, wetende dat er geen vervolg komt op dit triomfantelijke vertoon – tenminste niet bij Margiela.

En zo beginnen de speculaties…

Het afgelopen jaar heeft Galliano, achteraf gezien, klaargestoomd voor een spectaculair derde hoofdstuk in zijn carrière. Creatief heeft hij bewezen dat zijn hoogtepunt nog niet achter hem ligt, maar misschien nog wel voor hem. Tegelijkertijd was ‘High & Low: John Galliano’, de langverwachte documentaire over de ontwerper, geregisseerd door Kevin Macdonald, die eerder dit jaar werd uitgebracht, een nieuwe poging om boete te doen voor de fouten uit zijn verleden. In de documentaire reflecteerde de ontwerper op zijn discriminerende opmerkingen, zijn verbanning uit de industrie en, misschien voor het eerst, kregen kijkers een grondige blik in zijn psyche – inclusief zijn worsteling met alcohol en drugs. Hoewel niet iedereen zijn worsteling met zijn vroegere opmerkingen voldoende vond, was het een duidelijk teken dat Galliano niet alleen klaar was om de fouten uit zijn verleden te bespreken, maar er vervolgens ook mee verder te gaan. Iets dat ook duidelijk werd in zijn verklaring, waarin voor het eerst werd onthuld dat hij 14 jaar nuchter is – tot op de dag van vandaag valt zijn nuchterheidsjubileum samen met zijn vertrek bij Margiela.

Alles wijst op een nieuw begin, nu de ontwerper, zoals hij zei, heeft geleerd zichzelf te vergeven voor "het in stand houden van het stereotype dat creativiteit gevoed moest worden door drank en drugs". Met zijn team bij Margiela heeft hij, in zijn woorden, "bewezen dat creativiteit nooit uit de mode raakt. Het wordt niet gevoed door die destructieve krachten, maar door een creatieve gemeenschap die om design geeft en erover nadenkt." Maar waar bestaan die gemeenschappen, en waar zou dit volgende hoofdstuk van zijn carrière hem naartoe kunnen leiden nu hij creatief en sociaal gerehabiliteerd is?

Het ultieme einde van zijn rehabilitatie zou ongetwijfeld de eerder genoemde terugkeer naar Dior zijn. Het valt niet te ontkennen dat de gedachte aan Galliano, de verstoten zoon, die terugkeert naar het huis dat zijn status in de mode verstevigde en tegelijkertijd deel uitmaakte van zijn ondergang – tegen de tijd dat hij in 2011 werd ontslagen bij Dior en zijn gelijknamige merk, hield hij toezicht op 32 collecties per jaar – poëtisch zou zijn. Terwijl zijn terugkeer naar Dior een theorie is die de voorkeur heeft van het modevakblad Miss Tweed, zijn andere bladen zoals FashionNetwork druk bezig geweest met het citeren van insiders die hem zogenaamd hebben horen spreken over een overstap naar Fendi waar nog een vervanger voor creatief directeur Kim Jones moet worden benoemd. Maar er zijn tal van andere luxe modehuizen die momenteel op zoek zijn naar een ontwerper en daarom lijken de mogelijkheden bijna eindeloos.

Galliano zelf leek zich ten volle bewust van de geruchtenmolen die zijn vertrek bij Margiela zou doen oplaaien, en als je tussen de regels door leest, lijkt hij er bijna een beetje geamuseerd door te zijn als hij schrijft: "De geruchten... Iedereen wil het weten, en iedereen wil dromen. Als de tijd rijp is, zal alles onthuld worden."

Dit artikel verscheen eerder op FashionUnited. DE. Dit artikel is vertaald door Sylvana Lijbaart met behulp van een AI-tool genaamd Gemini 1.5.

FashionUnited gebruikt AI taaltools om het vertalen van (nieuws)artikelen te versnellen en de vertalingen te proeflezen om het eindresultaat te verbeteren. Dit bespaart onze menselijke journalisten tijd die ze kunnen besteden aan onderzoek en het schrijven van eigen artikelen. Artikelen die met behulp van AI zijn vertaald, worden gecontroleerd en geredigeerd door een menselijke bureauredacteur voordat ze online gaan. Als je vragen of opmerkingen hebt over dit proces, stuur dan een e-mail naar info@fashionunited.com.