De noodzaak van verandering

Modeonderwijs moet veranderen. Nu we de Covid-19 pandemie stap voor stap te boven komen, zal een veel flexibelere, multidisciplinaire, omnichannel-benadering nodig zijn, die beter aansluit bij de verschuivingen in de sector, vooral waar het digitale hulpmiddelen en toegangelijkheid betreft. Onderwijsinstellingen zullen hun lesinhoud en -aanbod moeten herzien om een nieuw evenwicht te vinden tussen een kunstzinnige benadering en meer interdisciplinaire beroepsvaardigheden, ingebed in een digitale economie. En het collegegeld van studenten zal moeten worden aangepast om het beter af te stemmen op de verwachtingen en salarissen na het afstuderen.

Universiteiten moeten hun docentenbestand blijven uitbreiden, de kloof tussen het bedrijfsleven en de academische wereld overbruggen en meer kruisbestuiving tussen beide vergemakkelijken. Om toptalent aan te trekken zijn er beter betaalde banen nodig die meer in overeenstemming zijn met de lonen in het bedrijfsleven.

Bedrijven zullen meer genuanceerde leermogelijkheden in hun eigen personeelsaanbod moeten opnemen, in plaats van te vertrouwen op externe opleidingsprogramma’s. Dit kan bijvoorbeeld door “brugcurricula” aan te bieden voor postdoctorale studenten, door samen te werken met universiteiten om lesprogramma’s op te stellen, stageprogramma’s te heroverwegen en ook betaalde stages aan te bieden. Deze inspanningen zullen er op hun beurt toe bijdragen dat een bedrijf meer kansen krijgt om hypergerichte vaardigheden aan te leren en te innoveren. Studies tonen ook aan dat werknemers die via hun werkgever toegang hebben tot opleiding, het meest geneigd zijn om bij een bedrijf te blijven.

Universiteiten zullen transparanter moeten zijn over hun inkomsten en hun afhankelijkheid van internationale studenten en niet-academische programmering. Covid-19 heeft veel van de inconsistenties in collegegeld, toegang voor studenten en relaties met faculteiten blootgelegd. En de sociale media versterkten deze kwesties, waardoor een gesprek over onderwijs werd afgedwongen.

Ten slotte moeten academische instellingen nadenken over een omnichannel-leeraanpak, waarbij ze hun aanbod diversifiëren via fysieke en digitale kanalen. De student van vandaag wil flexibele, op maat gemaakte opties die niet noodzakelijk zijn ingebouwd in een typisch drie- of vierjarig programma op de campus. En met de verschuiving in media en technologie, zullen instellingen hun pedagogische aanpak moeten heroverwegen, intern of met educatieve tech-partners, als het gaat om de ontwikkeling van educatieve content.

De modebranche balanceert altijd tussen commercie en creativiteit, schoonheid en functie, subjectiviteit en objectiviteit. En het is voortdurend aan het verschuiven en veranderen. Het is deze mix die zorgt voor opwinding en energie en die mensen blijft aantrekken om in de sector te werken. Maar naarmate de branche verder verzelfstandigt en globaliseert, zijn de belangen nog nooit zo groot geweest. Het is een sector die echte vaardigheden vereist in combinatie met probleemoplossend vermogen en het vermogen om samen te werken. Het opleiden van nieuwe en huidige werknemers in deze sector moet veranderen om aan deze eisen te voldoen. Instellingen die niet veranderen - zowel academische als bedrijfsinstellingen - zullen hun concurrentievoordeel verliezen en misschien zelfs hun deuren sluiten. Het is een realiteit waarvan de detailhandel zich maar al te goed bewust is. Veranderingen in de mode-opleiding moeten nu plaatsvinden, anders is het te laat.