In 2010 tekende ik als designer voor de babyafdeling van een andere kledingketen, toen ik werd gebeld door een ex-collega. Of ik zin had om voor vrouwen te tekenen? Ik zei enthousiast ja, en zo ben ik bij LolaLiza terecht gekomen.

Casual, City, Denim, outerwear, knitwear,… als designer kan je je hartje ophalen bij LolaLiza. Je wordt niet in één hokje gestopt en krijgt regelmatig kansen om iets nieuws te proberen. Een collectie maken begint trouwens altijd met een research. We leggen onze bevindingen samen om een kleurenpalet te kiezen en thema’s op te stellen.

Met dat moodboard trekken we naar de buying managers om te zien of wat we in ons hoofd hebben ook verkoopbaar is. Zodra we het allemaal eens zijn over de richting van de collectie, begint het tekenen. Daarvoor moet ik veel op mijn gevoel afgaan. Niemand hier heeft een glazen bol, we weten nooit zeker wat een trend zal worden, dus moeten we veel overleggen. Met anderstalige collega’s gebruiken we Frans Engels of zelfs gebaren als dat nodig is en we verstaan elkaar prima!

Als ik aan de printer sta om mijn bladen met de collectie op te halen, dan komen er altijd wel nieuwsgierige collega’s van andere afdelingen kijken. Als zij het leuk vinden, dan weet ik dat mijn collectie waarschijnlijk wel zal aanslaan bij de klanten van LolaLiza.

“TELKENS IK IEMAND ZIE RONDLOPEN MET EEN STUK DAT IK ONTWORPEN HEB, WORD IK NOG STEEDS HELEMAAL EUFORISCH.”

Ik herinner me bijvoorbeeld een trui met berenoortjes, een van mijn eerste ontwerpen. Ik zag daar een meisje mee rondlopen in de metro en ik wou haar meteen aanklampen om te vertellen dat ik dat had gemaakt.

Gelukkig kon ik me inhouden, maar na al die jaren ben ik nog steeds ontzettend trots als ik mijn creaties gedragen zie op straat!

Ik werkte al jaren als consultant in Brussel, en had het gevoel dat ik in een doodlopend straatje zat. Weinig firma’s investeren in IT, en als ze het toch doen, dan is het meestal met een tool die ze zelf kiezen. Een IT’er zoals ik moet dan alleen uitvoerend werk komen doen. Dat was helemaal niet het geval bij LolaLiza!

Ik ben hier begonnen ter ondersteuning bij de migratie van de servers. Dat klikte zo goed, dat ik na drie weken al een vast contract aangeboden kreeg. Ik ben net op het juiste moment begonnen, er was toen een hoop werk aan de winkel en ik kreeg de kans om echt mijn stempel te drukken op het bedrijf.

Ondertussen hou ik me dagelijks bezig met onderhoud van de servers, het interne netwerk, de firewall,… kortom alles van de backoffice van IT. Ik ben ook altijd beschikbaar voor de winkels, dat is een absolute topprioriteit. Ik weet daarom nooit op voorhand hoe mijn dag er gaat uitzien.

Bij IT overleggen we veel, mijn patron luistert naar mij. Ik geef mijn argumenten om een probleem op te lossen, ik vertel welke tools ik zou willen gebruiken, en mijn input valt nooit in dovemansoren. Daardoor ben ik heel fier op het werk dat ik doe voor LolaLiza. Ik weet dat die kassa’s werken omdat ik er actief mee voor zorg dat die werken. Niet alleen het werk is tof, ook de sfeer zit hier goed.

“GRIJZE MENSEN, KOSTUMEKESVOLK, DAT VIND JE HIER NIET. WEL EEN MEERDERHEID VROUWEN. “

Die zijn heel anders om mee te werken, ze spreken me bijvoorbeeld aan met “hé sjoeke”. In het begin was dat raar, maar na een tijd wende dat en nu merk ik dat het een van die dingen is die bij LolaLiza bijdraagt aan het creëren van die gemoedelijke sfeer die hier hangt. Ik zou echt niet meer willen ruilen!

Toen ik werd aangenomen bij LolaLiza was ik de jongste shopmanager van het moment. Ik kreeg training in management, rekrutering, stijladvies,… en een opleiding van zes weken in drie verschillende winkels. Van elke shopmanager heb ik toen iets geleerd, ik heb een hoop kennis opgeslorpt.

Iedereen heeft namelijk een eigen manier van leiding geven die bepaalt hoe er bijvoorbeeld wordt omgegaan met een positieve of een negatieve sfeer. Ik heb geleerd dat dat vooral begint bij jezelf. Als je ’s ochtends aankomt en zelf goed gezind en gemotiveerd bent, dan neemt je team dat van jou over.

Ondertussen ben ik al meer dan een jaar volwaardig shopmanager en mag ik zelf mensen aannemen. Voor mijn eigen team zal ik nooit iemand aannemen die niet enthousiast is. Heb je geen ervaring? Dat is voor mij geen enkel probleem. Ik moet passie voelen, een drive, overgave! Een sollicitatiegesprek is natuurlijk anders dan de praktijk, dus ik vraag ook altijd om vier uur te komen proefdraaien.

Ik kijk dan hoe je met mensen omgaat, of je vriendelijk en warm goeiedag zegt en klanten het gevoel geeft dat ze welkom zijn. Ik kijk ook naar hoe snel je kan werken, of je outfits kan samenstellen, of je ziet waar er werk is en of je gemakkelijk nieuwe dingen oppikt… Want enkel een bezige bij hoort thuis in het team waar ik verantwoordelijk voor ben en waar ik resultaten mee wil halen.

Mijn team is als een trein, wij gaan altijd vooruit. In de ochtend komt de levering binnen die moet worden verwerkt, dan moeten de etalages worden gedaan, naar de bank gegaan, planningen gemaakt, cijfers bekeken.

“IK HEB ALTIJD IETS TE DOEN ACHTER DE SCHERMEN, MAAR BIJ LOLALIZA STAAT EEN SHOPMANAGER OOK ALTIJD MEE OP DE VLOER.”

Soms zeggen mijn meisjes al lachend: “Heb je dat nu weer gezien?” en ja, ik hoor en zie alles. Ik draag ook de eindverantwoordelijkheid. Daarom zorg ik ervoor dat alle taken goed zijn verdeeld en hou ik altijd goed de touwtjes in handen.

Zelfs al ben ik met verlof, dan nog moet mijn team mij de cijfers van de dag doorsturen - ik moet en ik zal weten hoe het gaat. Het is een echte passie en daarom durf ik wel eens zeggen dat ik twee kindjes heb: mijn dochter en mijn winkel!