Modeshow door Afgewezen Studenten

Hadden jullie, net als ik, in de gaten wat er in Londen en New York plaatsvond tijdens de afstudeershows in mei en juni? Dachten jullie toen ook Aha! Hier gebeurt iets belangrijks, iets hoogst interessants! Ik heb het over het gelijktijdig besluit van de studenten van zowel Parsons als Central St Martin’s die niet geselecteerd waren voor de officiële catwalkshow van hun school om de regels aan hun laars te lappen en een eigen evenement te organiseren. De studenten van Parsons kozen ervoor om onder de naam “Salon Des Refusés” te werken (een naam die oorspronkelijk refereert aan een groep kunstenaars, waaronder Courbet, Pissaro en Manet, die met hun werk geen deel mochten nemen aan de felbegeerde Salon van Parijs in 1863) hielden hun modeshow in een oude, verlaten nachtclub. Geniaal! dacht ik verheugd. Bovendien hadden ze het lef om hun evenement op dezelfde avond te houden als de reguliere shows in Javits Center, bijgewoond door modenamen als Anna Wintour en Marc Jacobs. Deze stad is groot genoeg voor ons allemaal, leken ze te zeggen.

Deze volksbeweging werd niet zo uitgebreid door de pers verslagen als ik had gehoopt, het waren vooral de bloggers en nichepublicaties die het wisten te waarderen. Maar er zijn tekenen van toekomstige opstanden in andere steden. Weg met het oude regime!

Ik neem dit standpunt ondanks het feit dat ik heb bijgedragen aan hun teleurstelling. Ik maakte deel uit van de jury bij Parsons die het aantal deelnemende studenten terugbracht van zo’n 200 naar de gelukkige 26. Dat zijn veel afwijzingen. SCAD in Atlanta - waar er toevallig ook geruchten waren dat afgewezen studenten een alternatieve show organiseerden - presenteerde het werk van 37 studenten op hun officiële catwalk voor grote modenamen als Andre Leon Talley en Dame Vivienne Westwood. Dat is ongeveer 30 procent van de eindexamenklas.

Tijd om nieuwe betekenis te geven aan het woord afwijzing

Het is tijd om het woord afwijzing een nieuwe betekenis te geven en de nonchalante, rebelse, op-alles-voorbereide eigenschappen ervan aan een nauwkeurige inspectie te onderwerpen. Door de handen ineen te slaan, hebben deze Modeshow Afwijzingen voor solidariteit en individualiteit gekozen; ze trekken zich niets aan van de zakelijke kant van deze zogenaamde creatieve industrie. Ze zijn niet tegen te houden.

Dit is ongebruikelijk in de hedendaagse modebranche, waar de status quo zelden wordt verstoord, zij het alleen als symbolisch gebaar. Laten we daarom een andere zeer competitieve industrie onder de loep nemen: film. In 1995 besloot een groep van drie filmmakers die bij de Sundance Film Festival geweigerd waren, een eigen filmfestival te beginnen, Slamdance: Anarchy in Utah. Twintig jaar later is deze onderneming nog steeds actief en brengt ons unieke denkers als Lena Dunham. Aan platforms voor alternatieve denkers is in de mode een schrijnend gebrek, maar ze zijn hoognodig.

De concurrentie in de beste modescholen is moordend, en de teleurstelling is daarom des te groter als je na vier jaar keihard werken te horen krijgt dat je nog steeds net niet goed genoeg bent.

Zoals I Granary, een student van de Central St Martins die niet mee mocht doen aan de reguliere modeshow, op de schoolblog schreef: “Deze teleurstelling motiveerde ons om een positief evenement te creëren dat ons zou verenigen en iedereen een kans zou geven zijn individuele esthetiek uit te drukken. Ons doel was niet om confronterend of beledigend te zijn tegen onze vrienden in de officiële show. We wilden de diversiteit en creativiteit die de geest van een kunstacademie vertegenwoordigen vertonen.”

Er zijn teveel modestudenten

Het zou niet anders mogen zijn. Er zijn teveel modestudenten. Tot halverwege de jaren negentig konden alle bachelors studenten hun werk presenteren tijdens de officiële St Martins persshow. Dit jaar namen 40 studenten deel aan de show, ongeveer eenderde van de afgestudeerden. Terwijl de recessie in de Verenigde Staten wellicht voorbij is en de werkgelegenheid hier toeneemt, zijn er in de modebranche niet genoeg banen voor alle afgestudeerde studenten van de verschillende modeacademies. We breken hiermee een fundamentele regel van commercie: Teveel aanbod, te weinig vraag. Als scholen de komende vijf jaar hun toelatingen zouden staken zou dat de branche, mijns inziens, alleen maar ten goede komen.

Een opleiding kan studenten slechts voorzien van vaardigheden en werkmethodes. Daarnaast hopen ontwerpdocenten invloed uit te oefenen op studenten en hun eigen ervaringen en uitdagingen met hen te delen. Maar wat de ene student van de ander onderscheidt kan niet aangeleerd worden; het is deze eigenschap die de afgewezen studenten ertoe zette een eigen kans te creëren die nog niet bestond; het is een hardnekkige wil om te slagen die de blokkades en negatieve adviezen van anderen doorbreekt. Met alle respect voor Marc Jacobs, maar de banen die hij kan bieden gebaseerd op wat hij tijdens een afstudeershow ziet zijn slechts een piepklein onderdeel van de cirkeldiagram. Hij heeft een bedrijf, niet een liefdadigheidsinstelling, en studenten met torenhoge studieschulden zitten niet te wachten op een stageplek.

Er is wel wat te zeggen voor je zin niet krijgen

De St Martins afwijzingen, of #Encorecsm, zoals ze zichzelf noemen, planden hun presentatie slechts enkele dagen vóór de persshow. Met een dubbele dosis adrenaline en kameraadschap, verzamelden zij donaties, vonden hun eigen modellen, organiseerden haar en makeup, en toonden hun creaties tegen een achtergrond van een fontein buiten hun school. Ik wil graag geloven dat een dergelijke vindingrijkheid wordt beloond. Er is namelijk wel wat te zeggen voor je zin niet krijgen, voor het harder moeten werken dan anderen om het ogenschijnlijk zelfde resultaat te behalen. Ik herinner me een medestudent tijdens mijn St Martins mastersopleiding die tijdens haar hele studietijd alom geprezen werd en wiens collectie, na haar afstuderen, enorm werd gesteund door de faculteit, de media en de modebranche. Een jaar later kwam ik erachter dat zij besloten had mode achter zich te laten en de Great Barrier Reef te redden. Waarom, vroeg ik. “Omdat het gemakkelijker is,” luidde haar antwoord.

Als je altijd je zin krijgt, en je terecht hetgeen krijgt waar je zo hard voor hebt moeten werken, en je lof verwacht omdat dat altijd het geval was, en je het inderdaad ook verdiende, dan kun je weliswaar slecht voorbereid zijn op deze industrie. Het maakt namelijk niets uit.

Daarom hebben de afwijzingen een voorsprong. En soms is deze stad gewoonweg niet groot genoeg jullie allebei.

Geschreven door Jackie Mallon, docent op verschillende mode faculteiten in New York en auteur van het boek 'Silk for the Feed Dogs'.